Via je moeder neem je het leven aan en zo leer je je te verbinden met jezelf en met anderen, mits het jou gelukt is om je met je moeder te verbinden.
Via je vader ontvang je het vermogen om je te begrenzen en de wereld aan te nemen, mits het je lukt om je met je vader te verbinden.
Net zoals we allemaal een moeder hebben, hebben we ook allemaal een vader.
Of je hem kent of niet, of hij nog leeft of niet, hij hoort bij jouw familiesysteem.
Vaders zijn belangrijke personen voor kinderen. Als het goed is biedt hij je veiligheid.
In de eerste jaren van je leven ben je als kind het meest gericht op je moeder, wanneer je de wereld ingaat komt je vader meer in beeld.
Rond je twaalfde, als je pubertijd begint, is het aan je vader om jou de wereld te laten zien.
Op de school voor filosofie en spiritualiteit leerde ik dat rond het twaalfde levensjaar de moeder mag zeggen: “Ga maar naar je vader, hij weet het en zal het je uitleggen”.
Zo krijgt de vader vooral in deze levensfase een duidelijke taak en mag de moeder zich iets terugtrekken.
De vader is ook degene die de grenzen stelt: “En nu is het afgelopen!”
Ik wist; wanneer mijn vader zich er mee bemoeit dan is het echt uit.
Vrouwen vinden het vaak lastiger om consequent en duidelijk te zijn. Het moederhart heeft de neiging om dingen te verzachten en toch maar toe te geven.
Zo ging het mij tenminste. Ik vond het lastig om stevig te zijn en dat vol te houden ( dat zegt natuurlijk ook iets over hoe ik destijds in het leven stond).
De vader is dan degene die de grens stelt.
Je vader speelt een belangrijke rol in je leven.
En als je vader, om wat voor reden ook, zijn rol niet goed kon innemen, heeft dat direct invloed op jou.
Ik bedenk mij nu ter plekke dat mijn vader het moeilijk vond om zijn grenzen aan te geven.
En wat heb ik in mijn leven geworsteld met het stellen van mijn grenzen. Natuurlijk, dit heeft met elkaar te maken!
Wanneer je vader in beeld komt, komt ook je moeder in beeld.
Hoe hadden zij het samen?
Was er verbinding of juist afstand?
Respecteerden ze of minachten ze elkaar?
Mocht jij van beiden evenveel houden? (Deze vraag speelt bij echtscheidingen extra sterk mee)
Je voelt als kind onbewust haarfijn aan hoe de relatie tussen je beide ouders is.
Neemt de één zijn of haar plek niet in dan schuif jij als kind er tussen.
Dit doe je altijd uit liefde omdat je zo diep verbonden bent met je beide ouders.
Maar wil het jou goed gaan in je volwassen leven dan is het belangrijk dat je teruggaat naar je eigen plek.
Je ouders plaats je boven jou en je ze eert voor hetgeen ze je hebben gegeven.
Wat ze je niet konden geven, doet wellicht pijn, maar je mag het teruggeven aan hen.
Ze gaven je wat ze hadden en wat ze niet gaven hadden ze niet in huis.
Heb je moeite om je vader boven je te zetten dan uit zich dit vaak in conflicten met autoriteiten.
Je vindt het lastig om iets aan te nemen wat ‘van boven’ wordt opgelegd.
Als het je lukt om je vader weer boven je te plaatsen zult je merken dat je omgang met ‘autoriteit’ soepeler gaat verlopen.
Dit kun je innerlijk doen of via een opstelling of systemisch coachen.
Door zowel je vader als je moeder aan te nemen kun je pas werkelijk leven!
Ik realiseer mij dat dit niet zomaar even gaat, het is een innerlijk proces van vergeving en acceptatie.
Maar het geeft je een enorme vrijheid van leven als je je beide ouders volledig aanneemt.
