We hebben allemaal een moeder waar we uit voortgekomen zijn. Misschien leeft ze nog of is ze niet meer hier in deze fysieke wereld.
Hoe het ook is, je bent een deel van je moeder en dat zal altijd zo zijn.
Ik heb veel geworsteld met mijn moeder. Vaak had ik het gevoel dat ik van een andere planeet kwam.
We verstonden elkaar niet. Ze was weinig empatisch en ze kon lastig met emoties omgaan.
Wat ik het allerlastigste vond is dat ze mij uitlachte als ik bang was, dit zorgde ervoor dat ik dichtklapte en in mijn schulp kroop.
Daardoor schoof ik naar mijn vader toe, daar voelde ik mij veilig en hij beschermde mij, zo nu en dan, tegen de harde woorden van mijn moeder.
Mijn moeder; ze is sinds vorig jaar juni niet meer in deze wereld.
Toch ervaar ik haar bijna dagelijks in mijn leven. In wat ik doe, in wat ik zeg en denk. Ze kijkt vaak over mijn schouder mee of ik hoor haar stem in afkeuring of goedkeuring.
Velen van jullie zullen het herkennen.
Je moeder is bepalend voor je leven, letterlijk en figuurlijk.
Systemisch staat je moeder voor het leven.
Welke plek jij haar geeft blijkt een sterke indicatie te zijn van hoe jij diep vanbinnen tegen het leven aankijkt (schrijft Els van Steijn in haar boek De fontein).
De fontein is een metafoor voor jouw familiesysteem. Ieder heeft zijn eigen bak. Jij staat in de bak naast je eventuele broers en zussen. Je ouders staan in |
de bak boven jou. Je eventuele kinderen in de bak onder jou, enz.
Wanneer jij innerlijk of openlijk veel kritiek op je moeder hebt (uhm) stijg je op in de fontein.
Als je opstijgt en je komt in de bak boven je te staan dan is het een wetmatigheid dat het in je leven niet lekker loopt. Je leven voelt regelmatig zwaar.
Daar zit je natuurlijk niet op te wachten.
Hoe daal je weer af naar je eigen plek?
Door je moeder boven je te plaatsen, naast je vader, ook al zijn ze gescheiden.
Door innerlijk ja tegen je moeder te zeggen: “Jij bent mijn moeder en dat zal je altijd zijn. Ik respecteer je omdat je mij het leven hebt gegeven.
Al kon je mij niet alles geven wat ik nodig had, je bent en blijft mijn moeder”.
Je hoeft niet goed te praten wat pijn heeft gedaan. Maar een moeder geeft je altijd alles wat ze heeft, wat ze niet gaf had ze niet in huis.
Het vergt levenskunst om dit onder ogen te zien en dit te accepteren.
De pijn die het je bracht, die is van jou. En het is jouw verantwoordelijkheid en taak om dit een plek te geven zodat je er op een goede manier mee om kan gaan.
Ik ben hier zelf innerlijk mee bezig geweest en het heeft me rust gebracht.
Mijn moeder is mijn moeder, ik ben dankbaar voor veel dingen die zij me gaf. Wat pijn heeft gedaan heb ik zo langzamerhand innerlijk een plek gegeven.
Ik zie mijn ouders duidelijk boven mij in de fontein staan. Ik sta onder hen naast mijn zus en broers.
Zo is het goed, zo stroomt het.
